عشق زیباترین احساسی که انسان می تواند تجربه کند. عشق یعنی گوش فرا دادن به ندای قلب و تجربه ی رضایت و شادی در زندگی. همان معجزه ای که به ما انگیزه زیستن می دهد، همان که درمان گر هر درد بی درمان است و ما انسان ها پیوسته به دنبال آن هستیم.
عشق همان ودیعه ی الهی ست در نزد انسان، عشق دلیل وجود است و راه کمال و سعادت، و اگر عشق نبود آدمی بیهوده می زیست. ما آفریده شدیم تا عاشق شویم و عشق بورزیم و به کمال برسیم.
در عشق، معشوق در بند نیست و رهاست و عاشق بی چشم داشت و بی منت عشق می ورزد پس عشق یعنی فداکاری و از خود گذشتن و سعادت دیگری را بر خود ترجیح دادن.
” گر برود جان ما در طلب وصل دوست
حیف نباشد که دوست دوست تر از جان ماست ” (سعدی)
عاشق از عیب های وجود معشوق چشم نمی پوشد بلکه آن ها می بینید و دوست دارد و این نشانه ی عشق است و عشق ستایش گر است و عشق عبور از مرزهای عادت های انسانی ست.
عشق مانند افسانه است نمی توان آن را به درستی شناخت یا توصیف کرد، فقط می توان آن را حس کرد.
